Prolog

Początek końca.

Przechadzała się oświetlonymi uliczkami Paryża. Miasto pochłonęła noc, której dzień ustąpił chwilowo miejsca w ich nieustannej walce o dominację. Odgłos jej kroków odbijał się echem od brukowanego chodnika. Podziwiała piękne widoki i rozmyślała nad sobą i swoim życiem. Mimo iż była jeszcze młoda, miała niespełna dwadzieścia lat, dźwigała na swoich plecach ogromny bagaż doświadczeń. Wiele już przeszła jak i zapewne jeszcze wiele na nią czekało. Podziwiała wystawy sklepowe pogrążone w ciemności, na które padało jedynie nikłe światło ulicznych latarni. Co chwila przystawała przy jakiejś witrynie i podziwiała kreacje mieszczące się po drugiej stronie szyby. Wpatrywała się w rzeczy, na które nigdy nie będzie jej stać. Za każdym razem ta sama sytuacja. Stawała na wprost brutalnej rzeczywistości by po chwili ruszyć w dalszą drogę. Ciszę przerwał zegar na ratuszu wybijający godzinę dwudziestą drugą. Przyspieszyła kroku w obawie, że się spóźni. Skręciła w jedną z zaciemnionych uliczek i jej oczom ukazał się budynek a na nim ogromny szyld. "Rose Noir"* głosił napis umieszczony nad wejściem. Westchnęła głęboko i nacisnęła klamkę wchodząc do środka.

 ***

* Rose Noir – Brudna Róża. Po francusku brzmi zdecydowanie lepiej.

Aby nie robić zastoju na blogu i by ktoś nie pomyślał, że odeszłam postanowiłam systematycznie publikować tutaj opowiadanie, które widnieje na onecie. Na miarę możliwości będę sukcesywnie poprawiać rozdziały i je dodawać. Autorskie opowiadanie za bardzo pochłonęło moje myśli - nie jestem w stanie napisać czegokolwiek innego, a być może jest ktoś, kto nie czytał tej historii.

Pozdrawiam i zapraszam na sekrety przeszłości

EDIT:
Zapomniałam dopisać, że inspiracją do powstania tego opowiadania była piosenka Patrycji Markowskiej - Księżycowy i wszystko, co nie ma osobnego podkładu muzycznego, najlepiej czytać właśnie przy tym utworze.