Bezsensowna paplanina...

To nie jest ani nowa miniaturka, ani kolejny rozdział. Zrozumiem jeżeli część z was w tym właśnie momencie po prostu zamknie moją stronę. Będzie mi jednak niezmiernie miło jeżeli choć jedna osoba poświęci swoje parę minut i przeczyta to, co chciałabym przekazać tymi słowami. Myślę, że to pomoże wam lepiej zrozumieć moją twórczość, a także mnie. Kim właściwie jestem? Jedna z odpowiedzi jaka padłaby na pewno brzmiałaby następująco - autorem. Jest prawdziwa, ale to tylko część mojego życia i mojej osoby. Należałoby najpierw zastanowić się dlaczego w ogóle piszę. Zaczęło się niewinnie - jako trening przed egzaminem gimnazjalnym. Od tamtego dnia minęło już prawie pięć lat. Nigdy nie sądziłam, że ta niewinna próba polepszenia swojego stylu tak się zakończy. Nie spodziewałam się tego, ale jestem tutaj. Z całym moim sercem i duszą. Moją pasją, którą jest pisanie. Dla mnie jest wszystkim tym, co mam w sobie najlepszego. Jest po prostu mną. Nie mam nic innego do zaoferowania ludziom. Moje historie przekazują moje ukryte pasje i lęki, moje marzenia, o których wstydzę mówić się na głos. Być może ktoś z was zapytałby dlaczego akurat Dramione. Moja odpowiedź byłaby prosta. Odnajduję siebie w tej historii i pewną ważną dla mnie osobę. Zaczynaliśmy podobnie i wiem, że niektórzy zrozumieją. Jedne z moich miniaturek są całkowicie o mnie. Są całkowicie prawdziwe. Inne to tylko fikcja literacka, ale każda z nich jest cząstką mnie. Nie ważne czy ten kawałek byłby w Draco czy Hermionie. Prawda jest taka, że posiadam mój chodzący przykład Dracon'a Malfoy'a. Daleko mu do tego książkowego czy kanonicznego, ale ten jest mój własny. To jego zawsze mam przed oczami. Jego oczy i jego postawę. Był kiedyś dla mnie wszystkim, ale przeznaczenie rozdzieliło nasze drogi dlatego też niektóre z moich dzieł są bez happy end'ów. Jestem tylko człowiekiem, który ma swoje wady i zalety. Jestem bardzo krytyczna w stosunku do siebie i swoich prac, ale jedno wiem na pewno - każda jest moja. W każdym słowie usiłuję przekazać kłębiące się we mnie uczucia. Jestem autorką, która nienawidzi, gdy to, co napisała jest inne niż w jej wyobraźni. Myślę, że pisanie jest naprawdę trudną sztuką, którą tylko niektórzy potrafią perfekcyjnie pokazać. Ja nie jestem tą osobą, ale staram się ze wszystkich sił. Znacznie łatwiej jest nakręcić film. Wszystko to, co widzi się oczyma wyobraźni potrafią zagrać ludzie. Bo to oni tworzą emocje i chwile. Nienawidzę tego uczucia, gdy usiłuję opisać scenę, która rozgrywa się w mojej głowie, a nie znajduję odpowiednich słów. Te emocje zawsze sprawiają, że zaczynam wątpić w to, co robię. Sprawiają, że nachodzą mnie momenty, w których chcę to rzucić w cholerę, ale tego nie robię. Zapytacie dlaczego? Ponieważ pisanie jest częścią mnie. Gdybym przestała to robić - straciłabym coś bezpowrotnie. Nie mam silnego charakteru i często nawiedzają mnie momenty zwątpienia, ale dzięki wam wciąż tutaj jestem. To wasze słowa i obecność przypominają mi, że to, co robię ma sens. To jest mój najlepszy sposób radzenia sobie z emocjami, które się we mnie kłębią. Wiem, że są osoby, które piszą tak, jak ja nigdy nie będę. Nigdy im nie dorównam, ale nie o to w tym chodzi. Przez moją twórczość dzielę się z wami tym, co chciałabym powiedzieć innym ludziom. Chciałabym byście nie postrzegali mnie jak dziewczyny, która prowadzi bloga. Na pierwszym miejscu jestem człowiekiem, któremu brak wiary w siebie. Nie jestem artystką, a moim pracom wiele brakuje. Wiele z nich uważam za niegodne pokazania, ale one są i będą. Nie jestem wyjątkowa - takich osób jak ja jest setki. Niczym nie wyróżniam się z tłumu. Ja po prostu jestem i pokazuję to, co kocham. Jednak to nie Dramione sprawia, że tak kocham pisanie. Odnajduję tutaj siebie, ale te historie mają kanon, który w jakimś stopniu mnie ogranicza. Nie spodziewam się, że każdy będzie zachwycony moimi miniaturkami. Ja chcę byście je znali, ale moim małym marzeniem jest byście poznali moją autorską historię. To właśnie ona najlepiej mnie oddaje. Ukazuje to, czego nie widać w tych historiach. Pisanie tego opowiadania sprawia, że zapominam o całym świecie, a uczucia tam przelane sprawiają, że staję się całkowicie obnażona dla czytelnika. Część z was pewnie tego nie zrozumie, ale wiem iż są osoby, które wiedzą jakie to dla mnie ważne. Chcę byście wiedzieli, że jestem tutaj dla was, ale przede wszystkim jestem tutaj dla siebie. Dziękuję, że mam wokół siebie wspaniałe osoby, które poznałam dzięki moim blogom. Nie wyobrażam sobie już życia bez nich. 

Dziękuję wszystkim czytelnikom - dodajecie mi skrzydeł i wiary we własne umiejętności, w które nigdy nie uwierzę. Będę naprawdę szczęśliwa jeżeli chociaż jedna osoba przeczyta i skomentuje sekrety przeszłości. Nie macie pojęcia ile to dla mnie znaczy, ale...ja wiem! 

Dziękuję każdej osobie, która dobrnęła do końca tej refleksji. 

Przypominam także o nowej miniaturce, która pojawiła się wczoraj wieczorem. Zapraszam na Closer.